Ik gaf een grappig kado wat niemand grappig vond

Het was weer die tijd van het jaar: de verjaardag van mijn beste vriend Tim. En zoals altijd was ik vastbesloten om het meest epische cadeau aller tijden te geven. Na weken van brainstormen, winkelen en grinniken om mijn eigen genialiteit, had ik eindelijk het perfecte cadeau gevonden dat Tim’s dag gegarandeerd zou maken – althans, dat dacht ik.

Ik gaf een grappig kado wat niemand grappig vond 2

Met een zelfvoldane grijns op mijn gezicht stapte ik de feestzaal binnen, waar Tim al omringd werd door vrienden en familieleden die vrolijk feestvierden. In mijn handen hield ik mijn meesterwerk: een gigantische opblaasbare kip met een roze hoed op, compleet met knipperende LED-verlichting en een geluidsfunctie die een hilarisch kippengekakel produceerde telkens als je erop drukte.

Ik kon mijn opwinding nauwelijks bedwingen terwijl ik naar Tim liep en het cadeau met een dramatisch gebaar overhandigde. “Gelukkige verjaardag, maat! Ik heb het perfecte cadeau voor je gevonden.”

Tim keek me eerst verbaasd aan en pakte toen het cadeau aan. Zijn blik ging van het opblaasbare gevogelte naar mij en weer terug, terwijl hij duidelijk probeerde te begrijpen wat hij in zijn handen had. De feestgasten rondom ons begonnen te fluisteren en te grinniken, en ik voelde een golf van triomf door me heen gaan – dit was duidelijk het gesprek van de avond.

Maar toen begon Tim te lachen. Niet de schaterlach die ik had verwacht, maar meer een ongemakkelijke giechel, gevolgd door een verwarde frons. “Eh, bedankt, denk ik? Maar wat moet ik in godsnaam met een gigantische opblaasbare kip?”

Mijn zelfvertrouwen begon te wankelen terwijl ik probeerde mijn cadeau te verdedigen. “Nou, het is hilarisch! Je kunt het in je woonkamer zetten als decoratie, of je kunt het meenemen naar feestjes en mensen laten lachen.”

Tim’s blik was een mengeling van verbazing en bezorgdheid terwijl hij de kip nog eens bekeek. “Ik weet het niet, maat. Dit is… uh… interessant.”

Ik voelde me een beetje ongemakkelijk onder zijn blik, maar besloot mijn cool te behouden. “Kom op, Tim! Waar is je gevoel voor humor? Dit is een cadeau dat je nooit zult vergeten!”

Terwijl de avond vorderde, begon het langzaam tot me door te dringen dat mijn cadeau niet precies de reactie opriep die ik had gehoopt. Mensen keken naar de opblaasbare kip met een mix van verwarring en lichte afkeuring, en ik voelde me steeds ongemakkelijker worden naarmate de tijd verstreek.

Toen het tijd was om te vertrekken, pakte Tim me bij de schouder en fluisterde: “Bedankt voor het cadeau, vriend. Het is… uniek, dat is zeker.”

Ik forceerde een glimlach terwijl ik afscheid nam van Tim en de andere gasten, maar van binnen voelde ik me verslagen. Had ik echt zo’n enorme blunder begaan door dit idiote cadeau te geven?

Terwijl ik naar huis reed, speelde ik de gebeurtenissen van de avond steeds opnieuw in mijn hoofd af. Misschien had ik moeten gaan voor iets meer traditioneels, zoals een fles wijn of een grappig T-shirt. Maar nee, ik moest per se origineel zijn en eindigde met een gigantische opblaasbare kip.

Toen ik eindelijk thuis kwam, plofte ik neer op de bank en staarde naar het plafond, terwijl ik me afvroeg wat ik verkeerd had gedaan. Maar toen begon er langzaam een glimlach op mijn gezicht te verschijnen terwijl ik me realiseerde dat misschien, heel misschien, mijn cadeau niet zo’n enorme flop was als ik had gedacht.

Ja, het was misschien niet het meest conventionele cadeau, en ja, het had niet de hilarische reacties opgeroepen die ik had gehoopt. Maar het had wel voor een avond vol onvergetelijke momenten gezorgd, en uiteindelijk was dat alles wat ik wilde: mijn vriend zien lachen, zelfs als het om een belachelijke opblaasbare kip ging. En daarvoor was mijn cadeau perfect.